RGB i CMYK to dwa modele barw służące do opisania specyfiki kolorów istniejących w realnym świecie. Przestrzeń RGB stworzona została na potrzeby ekranów, a przestrzeń CMYK na potrzeby druku. Aby lepiej zrozumieć różnice między RGB i CMYK należy poznać sposoby tworzenia się kolorów w tych dwóch przestrzeniach.
CMYK to cztery barwy farb drukarskich używanych w poligrafii. Skrót pochodzi od ich nazw w języku angielskim: C – cyan, M – magenta, Y – yellow, K – black lub key color.
W przypadku CMYK mamy do czynienia z syntezą subtraktywną. Jest to zjawisko mieszania kolorów poprzez odejmowanie promieniowań widzialnych różnych długości. Oznacza to, że farba nadrukowana na papierze tworzy swego rodzaju filtr, który odbija niepochłonięte długości fal świetlnych i, gdy dociera do naszego oka, tworzy wrażenie określonej barwy.
W praktyce oznacza to, że najczęściej mamy białe podłoże (np. może to być kartka papieru) i nakładamy na nie kolory składowe: cyjan, purpurę, żółty, tworząc dzięki temu kolory pochodne. Kolory drugorzędne to pomarańczowy, zielony i fioletowy; powstają z połączenie dowolnych dwóch kolorów podstawowych. Każdy kolejny kolor powstanie ze zmieszania koloru podstawowego i drugorzędnego. W tym modelu czerń uzyskamy przez połączenie wszystkich trzech kolorów składowych w maksymalnym natężeniu, jednak jest to raczej brudny, ciemny odcień brązu niż czerni. Dlatego używany jest dodatkowy kolor czarny. Kolor biały to natomiast brak wszystkich składowych, czyli kolor podłoża. W przypadku druku na innych kolorach i rodzajach podłoża niż biały papier, można użyć poddruku białą farbą w celu uzyskania większego nasycenia koloru.
Wartość składowych CMYK określamy w systemie procentowym od 0 do 100, gdzie 0 to brak koloru a 100 to pełen kolor. Mieszając po kolei cyjan, purpurę, żółty i czarny, otrzymujemy różne kolory a im większa jest suma składowych, tym ciemniejszy kolor otrzymamy.
Przestrzeń RGB
RGB jest to przestrzeń barw opisana przez trzy składowe od których pochodzi jej nazwa R – red [czerwony], G – green [zielony], B – blue [niebieski]. Proces ten zachodzi na podstawie syntezy addytywnej, czyli przez dodawania składowych uzyskujemy finalny kolor. Poprzez nałożenie na czarne tło (monitor) światła w odcieniach czerwonym, zielonym oraz niebieskim tworzymy kolejne kolory. Poszczególne barwy przyjmują wartość od 0 do 255, gdzie 0 to jest brak światła, w ten sposób uzyskujemy czerń, a 255 to jest maksymalna jego ilość dzięki czemu uzyskamy biel. Trzy składowe RGB możemy zapisać również za pomocą zapisu heksadecymalnego (szesnastkowego). Co znaczy, że ten sam kolor z palety RGB możemy zapisać na dwa sposoby.
Różnice
Należy pamiętać, że palety CMYK i RGB są wzajemnie stratne. To znaczy, że nie każdy kolor z palety CMYK będzie miał swój odpowiednik w palecie RGB i na odwrót. Dlatego często pojawiają się różnice w kolorze na ekranie komputera i potem na wydruku. Warto też od początku przygotować plik w potrzebnej nam przestrzeni kolorów, jeśli chcemy mieć pełną kontrolę nad tym, co otrzymamy po zakończeniu pracy.
Często też dany kolor wydrukowany z palety CMYK będzie się różnił zależnie od tego w jakiej drukarni wydrukujemy nasz projekt oraz jakiego użyjemy podłoża. Inaczej będzie wyglądał na cienkim papierze gazetowym, inaczej na foli a zupełnie inaczej na grubym papierze kredowym. Trzeba też pamiętać, że takie same różnice pojawią się w przypadku kolorów z palety RGB, wyświetlanej na różnych urządzeniach zależnie od kalibracji monitora, rodzaju matrycy, ustawień jasności i kontrastu a często nawet pory dnia i oświetlenia.
Podsumowanie
Najważniejszą rzeczą do zapamiętania jest to, że plików w przestrzeni barw CMYK używamy do druku, a w RGB do grafik cyfrowych, wyświetlanych na monitorach, telewizorach czy w Internecie.